آئین مستان

در شب غصه دلم رنگ سحر می خواهد

انشاالله یه همچین شبی ههمون بقیع باشیم، فردا روزش کلنگ زنی ساختن حرم باشه، بشینیم تا صبح برای امام صادق گریه کنیم، کلنگ حرم بزنیم

در شب غصه دلم رنگ سحر می خواهد

وقت پرواز شده بال سفر می خواهد

غربت شهر مدینه همه جا معروف است

روضه اش خون دل و دیده ی تر می خواهد

حُرمتِ موی سپیدم که در این شهر شکست

قصه ای شد که سرانجام جگر می خواهد

همه ی قوت من را اثر زهر گرفت

آه هم از بغض ترک خورده اثر می خواهد

نیمه شب، دشمن و بی حرمتیش یادم هست

او چه از جان منه سوخته پر می خواهد

آه طرف کوچه کشیدند و عبایم افتاد

بردن پیر مگر چند نفر می خواهد

آتش و هیزم و کوچه همه اش تکراری است

غم این صحنه فقط ضربه در می خواهد

نه عمامه به سرم بو زمبن افتادم

نه کسی دور برم بود زمین افتادم

جام چشم منه بی تاب پر از غم می شد

داشت لبریز غم و گریه ی نم نم می شد

هر قدم پشت سر مرکب دشمن آن شب

از نفس های منه سوخته دل کم می شد

بند نعلین و کهنسالی و رنج کوچه

به زمین خوردن من داشت مسلم می شد

ماه شوال که حال دل من را می دید

با زمین خوردن من داشت محرم می شد

وقتی سه بار شمشیر تا نیمه از غلاف بیرون کشید، آخرین بار غلاف کرد، غلط کار شد گفت: منو ببخش اشتباه کردم؛ چی دیده مگه، ازش پرسیدن گفت: هر موقع اومدم شمشیر بکشم دیدم روسول خدا پشت سر جعفر بن محمد ایستاده، غصبناک، بار سوم اومدم شمشیر بکشم فرمود: منصور یه مو از سر جعفرم کم بشه دودمانت به باد میدم؛ ترسیدم.

فرمود: منصور دو تا کار دارم، گفت: یکی اینکه نیمه شب دنبال من نفرست، بچه ها خانواده ام دلواپس میشن،  دوماً اگه خواستی کسی بفرستی این ابن ربیع ملعون نفرست، بی ادبه جسارت می کنه فحش می ده

خدایا مدینه شده کربلا امشب

گرفته دل آسمان ها عزا امشب

امامم فدا شد، امان از مدینه

زد آتش به جانش تب زهر کینه

شهید وا اماما  

در آتش شده شعله ور خانه ی مولا 

شبیه در خانه ی مادرش زهرا

شبیه گل یاس در آن کوچه پژمرد 

زمین خورد همانجا که زهرا زمین خور

شهید وا اماما  

مدینه دم آخرش روضه میگیرد 

شبیه حسین با لب تشنه میمیرد

اگرچه که شمشیر به رویش کشیدند 

ولی کی به مقتل سرش را بریدند

شهید وا اماما  

خدایا مدینه شده کربلا امشب

گرفته دل آسمان ها عزا امشب

امامم فدا شد، امان از مدینه

زد آتش به جانش تب زهر کینه

شهید وا اماما  

منو می سوزونه آتیش کینه

دیگه دارم میرم از این شهر مدینه

گوشه ی حجره ام نشسته

مادر پهلو شکسته

وااای مدینه شده کرببلا

فاطمه شده صاحب عزا

واااای امون امون ای دل

تو مدینه قلبم در تب تابه

رو دست من مثل علی رد طنابه

چشامون از گریه تر شد

خونه ی ما شعله ور شد

وااای دیگنه نبود اینجا خبری

از سیلی میخ دری

واااای امون امون ای دل

با موی سپید و قد کمونم

برای جد غریبم روضه می خونم

نیمه شب پشت مرکب

یادم اومد عمه زینب

وااای به روم اگه شمشیر کشیدن

دیگه سرم و کی بریدن

واااای امون امون ای دل

وای وای امون ای دل ای دل

منم یک پیر مرد دل شکسته

که شد دستهای من ز کینه بسته

شبیه علی شد نسیب من غریبی

بریدم من آخر از غم بی شکیبی

وای وای امون ای دل ای دل

توی مدینه یاوری ندارم

فقط سر به خاک مادر میزارم

هنوز از مدینه میاد صدای زهرا

صدای بلند غربت مردی تنها

وای وای امون ای دل ای دل

همان امام غریبی که شانه اش خم بود

به روی شانه ی پیرش غم دو عالم بود

میان صحن حسینیه ی دو چشمانش

همیشه خاطره ی ظهر یک محرم بود

دل شکسته ی او را شکسته تر کردند

شبیه مادر مظلومه اش پر از غم بود

اگر تمام ملائک ز گریه می مردند

به پای خانه ی آتش گرفته اش کم بود

حدیث حرمت او را به زیر پا بردند

اگر چه آبروی خاندان آدم بود

شتاب مرکب و بند و تعلل پایش

زمینه های زمین خوردنش فراهم بود

مدینه بود و شرر بود و خانه ای ساده

چه خوب می شد اگر یک کمی حیا هم بود

امان نداشت که عمامه ای به سر گیرد

همان امام غریبی که شانه اش خم بود

ای بهار همیشه های خدا / ای که از آسمان شدی جاری

از چه این روزها شکسته شدی / بغض داری ولی نمی باری

لااقل صبر کن مسافر شب / گریه کن گریه در معابر شب

صبح صادق به جز تو کیست، بگو /  کیست جز تو امام بیداری

گاه گاهی که حرف هم داری /  شهر در خواب می رود انگار

آه آقا چه می کشی با این /  استخوانی که در گلو داری

تو بگو از کدام طایفه ای / که همیشه خدای عاطفه ای

لطف ها می کنی برای کسی / که برایت نمی کند کاری

پس کجایند عالمان سحر / یک نفر از چهار هزار نفر

چهار هزار شاگرد داشت، ولی راحت غریبونه کشتنش

پس کجایند عالمان سحر / یک نفر از چهار هزار نفر

که شبانه امام را بردند / پا برهنه به خفت و خواری

پس کجایند نافله خوان ها / که دل قافله به درد آمد

کی به درد می خورد پس کی / این نمازی که هست تکراری

کوچه ای در مدینه منتظر است / تا که روضه بخوانی از دیوار

تا تو هم مثل مادرت آن جا / حس کنی بین درب و دیواری

آل صعود خونه امام صادق، کوچه بنی هاشم خراب کردن، همه رو خراب کردن، تو کوچه بنی هاشم کاه گل با سنگ جا کردن، هنوز همونجوری کوچه باریکه، یعنی وقتی رد می شدی نفر روبروت یه مقدار کج بشه تا رد بشه،

کوچه تنگ و دل سنگ و صدای سیلی

تا که کوچه به کوچه پخش شود / هم صدایی غربتت با او

تا بفهمند فاطمی هستی / مثل مادر به غم گرفتاری

تا که دست تو را نبندند و / هی به یاد علی بخندند و

نکشندت پیاده اینگونه / هی به قصد امام آزاری